42 χρόνια έχουν περάσει από το φευγιό του Νίκου Ξυλούρη και τα τραγούδια του ακούγονται από τα ραδιόφωνα συνεχώς.
Η φωνή του έμελλε να γίνει το σύμβολο της Αντίστασης τα χρόνια της δικτατορίας, αλλά και σήμερα συνοδεύει τους κοινωνικούς αγώνες.
Η χαρακτηριστική χροιά του και η ψυχή που έβγαζε στις ερμηνείες του τον καθιέρωσαν στις συνειδήσεις όλων ως ένα αέναο σύμβολο αγώνα για έναν καλύτερο κόσμο.
Στον αποχαιρετισμό του, συγκλονισμένοι όσοι τον συνόδευσαν στην τελευταία κατοικία του, τραγουδούσαν: «Έβαλε ο θεός σημάδι παλικάρι στα Σφακιά και ο πατέρας του στον Άδη άκουσε μια τουφεκιά…»
Ο Νίκος #Ξυλούρης, που στα οκτώ του έζησε τη φρίκη του ναζισμού, βιώνοντας το ολοκαύτωμα του χωριού του, από τους γερμανούς κατακτητές, μετέφερε με τα τραγούδια του τον πόνο της απώλειας, την ελπίδα της νίκης, τη φλόγα του αγώνα αλλά και τις παραδοσιακές αξίες της πατρογονικής εστίας του.
Δεν ξέρω αν τέτοιοι καλλιτέχνες φεύγουν ποτέ από κοντά μας. Νομίζω όχι. Γιατί τα έργα που αφήνουν πίσω τους είναι ζωντανά και αθάνατα και μας δημιουργούν πάντα τα ίδια ρίγη συγκίνησης.
Αθάνατος!